I år er det åtte år sidan gamal Mons gjekk burt og det går ikkje ein dag utanom at eg tenkjer på han og kva han gjekk gjennom den siste perioda si.
Gamal Mons og Kalle saman. Fotografi: Privat.
Alt hende ein kveld da gamal Mons skulle ut slik som han pleide å gjere, eg klappa og sa til han at han måtte vere forsiktig og så tok han ut. Der og da hadde eg ikkje nokon aning om kva som kom til å skje den natta og dei to komande vekane. Morgonen etter var ikkje gamal Mons attende, men det var da ikkje rart for kattar er sjølvstendige dyr og dei kjem og går som dei vil. Vi bestemmer ikkje over dei, i motsetnad til hundar. Timane gjekk og han kom ikkje heim att. På kvelden gjekk eg ut og byrja å rope på stakkaren for eg tykte det var rart at han ikkje hadde vore heime for han pleide å gje lyd frå seg anten ved å mjaue eller kome gåande og vere glad for å sjå ein. Fyrste dagen utan gamal Mons gjekk og det skulle vise seg at det skulle gå to veker før han kom heim att. I løpet av dei to vekene han var burte så leitte eg alle stadar heime, men eg såg ikkje og høyrte han heller ikkje. Da dei to vekene hadde gått høyrte eg endeleg mjauing som kom frå ute, gamal Mons hadde kome attende! Men da eg opna døra såg eg grunnen til at han ikkje hadde vore heime i to veker, nokon hadde køyrt på han med bil og brote bakbeina hans. Synet var skrekkeleg og det var ikkje lett å sjå på at han tok seg fram med berre frambeina. Gamal Mons hadde gjøymt seg i to veker etter hendinga med bilen og kor han hadde vore veit eg ikkje og eg kjem nok aldri til å få vete det. Vi tok han til dyrlekjaren med ein gong og der fekk vi to alternativ, anten gå gjennom ein operasjon som kunne gjere ting betre, men han ville aldri kunne bruke bakbeina att eller avlivning. Det var ikkje ei lett avgjersle å ta sidan gamal Mons hadde vore hjå oss i tre år og han var eit medlem av familien, men vi valte at han skulle få sleppe fleire smertar og det blei difor avlivning.
Da eg var liten blei eg diagnosert med allergi, men ettersom åra gjekk så voks eg det av meg og det var ikkje før gamal Mons kom til oss at eg fann ut at eg hadde vorte kvitt allergien (utanom pollen og høy). Å miste han som beviste at eg endeleg kunne ha dyr att var ikkje lett.
Det er lett å seie at det er trygt å ha dyr på bygda og sjølv om det er sant for det meste av tida så ser ein at viss ulukka er ute så kjem den alle stadar sjølv kor ein bur.
Etter dette så har eg aldri likt å sleppe ut kattane mine om kvelden for ein veit aldri kven som køyrer bil om kvelden og natta, om det er nokon som har respekt ovanfor dyr og er glad i dei eller om det er sadistar som ikkje bryr seg om nokon eller noko utanom seg sjølve.
Gamal Mons, ein av dei snillaste. Fotografi: Privat.
Eg vil alltid minnast om alle dei gode stundane vi hadde, korleis du kom inn i livet mitt, tok deg av Kalle og lærte han å jakte og mykje meir.
Takk for at du var ein del av livet mitt gamal Mons.
